postscriptum : quod scripsi, scripsi !

Onsterfelijk worden -op een blog nog wel !? Heeft de mensheid/mensdom het 'eeuwig leven' nu zelf uitgevonden? Wist er dat ooit nog iemand uit, wat men er in zijn voortvarendheid op gebrouwd of gesmeten heeft ? Zowel mijn inspiratie als m'n loslippigheid, vloeien voort uit wat in 't merendeel der afleveringen begon als een brief aan de één of andere gericht. Dit is voor mij de meest authentieke manier van schrijven: geen romans of novellen aan mij besteed; ook geen reisverhalen - Brieven zijn ad rem, en wat dat betreft moet ik nooit zoeken naar inspiratie: die komt vanzelf al schrijvende, gedreven door een drang om indrukken plastisch te verwoorden en emoties esthetisch te vertalen. En dan doe ik -om het een mooie vorm te geven, zoals 'n beeldhouwer, of boetseerder, zo veronderstel ik: er geen tien keer, maar desnoods twintig keer over gaan: polieren ! 'Word' leent zich daar ideaal toe: delete, copy/paste... Gelukkig moeten we het niet allemaal meer herschrijven of tien keer hertypen, zoals vroeger. Zonder Anton's laptop was dit  niet mogelijk geweest. En nu had Willem toch wel die duivelse ingeving zeker, om mijn een blog 'aan mijn been te lappen' net voor ik afreisde, merci gasten ! Eerst had ik afwijzend gereageerd op het voorstel: geen reisverslag, aub zeg: wat een tijd zou dààr in kruipen ! Ze drongen aan, en toen viel het voorstel van 'overwegingen', reflecties, yes !   Inmiddels is in Hyde Park -dat hebben ze hier ook !- de 'pool of reflections' nabij het Anzac-oudstrijdersmonument, een van m'n favoriete pleisterplekken geworden. 

P.S.: Schrijven... In mijn geval kan zeker niet gesteld worden dat het 10 % inspiratie  en voor 90 % transpiratie geldt... Zoiets zou voor mij zovéél betekenen, als dat het geforceerd, niet ècht is... wat er op papier gezet wordt.      (Er wordt al genoeg inkt en papier verspeeld met nutteloze of domme schrijfsels, denk ik dan). Sic finis canitur: Einde.

epiloog

Behalve de 3w met de Nestjes (3w) ben ik op m'n eentje gedurende drie maand in twee vreemde werelden op reis geweest. De wereld van de lange omvaart, ged 6w op een cargoschip, en ged. >1 md in Australie, weggeslagen van de thuisbasis, door de steeds toenemende desorientatie in tijd, en de moeilijkheden om te kommunikeren. De onthechting    die zich bij momenten laat voelen, ..blijk ik toch in grote mate immuun voor te zijn.  Mijn Penelope zal dat misschien niet graag horen/lezen, maar ik heb geen enkele moeite om alleen te reizen: ik ga volgaarne van huis weg om dit allemaal nog 's mee te maken.  Geen moment heb ik me trouwens verveeld, en geen moment zal ik het me ooit beklagen. Een zoon die ik wat miste, heb ik 'teruggevonden'. Zijn kinderen, mijn kleinkinderen, met opa wat meer vertrouwd gemaakt, en ze hals over kop in het informatica- en internettijdperk gekatapulteerd door ze van het nodige 'speelgoed' te voorzien. Duizende foto's heb ik, een mooi souvenir. Nieuwe vrienden gemaakt, nieuwe contacten, een blijvende band met M/V Oberon en met rederij Wallenius.

Hoogtepunten waren: 28 feb : met Oberon door het Panamakanaal ('Panamax v/ Gulliver' : blog 1/3), 5 maart : Doop bij het overschrijden van de evenaar ('Vi Neptunus...' blog 7/3); 19 maart, feestmaaltijd op de Oberon tgv mijn verjaardag; 23 maart : in 't harte gegrifd: het weerzien in Brisbane van de 'Nestjes', Willem, Haïke, Sepke, Ward en Flor; en last but not least (blog 23/4) paaszaterdag: de Johannespassion van Bach in de concertzaal van het operagebouw te Sydney: magisch !

Bach's Johannespassie ...in het Operagebouw v Sydney

Al een geluk dat ik Sydney niet wou overslaan, en dat ik dank zij Willem kon

boeken voor de Johannespassie in de immense concerthal vh Operagebouw:

dit werd het absolute hoogtepunt van mijn reis. Een wonderbare uitvoering

op een magische plek -om nooit te vergeten. Sydney en het operagebouw 

alléén al, zijn de (lange) reis waard, maar dé belevenis is een concertavond.

Dààrvoor alléén al zoudt ge de reis naar Sydney maken: wat 'n belevenis !!

Het was een vijfsterren-concert zonder weerga, *olv een 1e klasse dirigent, 

*een top-voorbereid symfoniekoor (120) plus kamerkoor (29) die samen of

afwisselend de verschillende koorpassages tot een uitzonderlijk kleurenpalet 

verhieven! *'n 40-man sterk orkest, met een 1e celliste die bepaalde aria's op 

viola da gamba begeleidde: vree subtiel, samen met gedempt clavecimbel.

* Eerste-klasse solisten en de beste evangelist ooit: Paul McMahon: hoe dié

dat doorleefd bracht met zijn heldere tenorstem! *+ Onberispelijke akoestiek.

Geen moment heeft deze uitvoering me verveeld of tegengestoken, wat me

soms al eens bij ons met de passies van Bach overkomt. Ik kén ze genoeg,

want meerdere malen heb ik ze ook mee mogen uitvoeren met Cantores. 

Bach's Johannespassie uitgegroeid tot ongekende opera-allures: dàt moest 

Sigiswald K.(het kieken! met zijn ontluisterende anorexia-nervosa-aanpak v.

de Bachcantates -shame !) 's meemaken; Bach ware een uitstekend opera- 

componist geweest, verklaarde -en terecht- dirigent Brett Weymark, in zijn 

40' durende ongelooflijk boeiende, inleidende 'preconcert talk' aan de piano.

Dit heeft ie ernà in geuren en kleuren bewezen op het concertpodium dank zij 

een bezetting die we bij ons in het kneuterige België niet kunnen voorstellen.

"Bach's Johannespassie in het Operagebouw v Sydney": op 't eerste zicht 

zou je als muzikant wat vraagtekens kunnen hebben/stellen bij zo'n affiche... 

Ik herhaal het: deze avond was een muzikaal festijn zonder weerga, Bach in

ongekende muzikale proportie, gebracht door 1e klasse-uitvoerders, een koor 

van formaat (nog nooit meegemaakt!) olv een dirigent die ons sterren liet zien, 

en tien keer kippevel deed krijgen, in de mooiste concertzaal ter wereld ! 

Vrolijk Pasen !

Australië: voor en tegen

Australië heeft zo z'n voor en z'n tegen. Erg duur en strenge regels overal... Niets voor mij.
Overgereguleerd, overal waarschuwingen geafficheerd - de hoegrootheid van de boete er
bij vermeld; dit mag niet, dat mag niet, waar men zich draait of keert, alles gereglementeerd,
en met de paardebril tot in 't absurde toegepast en gesanktioneerd. (Uitzondering hierop de
botanische tuin in Sydney waar aan de ingang op een bord vermeld wordt: 'aub loop op het
gras...' Wat een kontrast met de kathedraal, waar ik door een vlijtige komies verboden werd
foto's te trekken van het orgel, je vraagt je af waarom.)
Overigens vriendelijk volk, (uiterlijk) open geest ; sterk ontwikkeld land, weinig armoede ?
Hier langs de oostkust, allicht geen staalkaart voor gans Australië, rolt alleszins het geld !

Frazer Isl. was de max ! Er voor anker liggen was een plezier omdat de binnenzee kalm is.
Toeren gisteren met een Toyota Land-cruiser 4x4, wonderbaar: fauna, flora, zandstrand en
binnenmeren. Gevaarlijker dan de dingo's of de slangen, krokodillen of de bullsharks, waar
we overigens niet veel van merkten, is de Brisbane-politie, die er komt jagen op toeristen !!
De minste overtreding wordt zwaar beboet: zo kregen we onderweg over het strand twee
'tickets' aan ons been: passagier (Mads) op de 2e rij, die zijn gordel niet aan had: $300, en
Willem, chauffeur, nog eens zoveel, omdat hij verantwoordelijk is voor de passagiers, o.m.
z'n kinderen, waarvan er een paar hun gordel niet aanhadden! Kouwe douche op 'n heerlijke
dag: zoiets ligt zwaar op de maag! Willem baalt meer dan een beetje van het kostelijk leven
alhier, àlles ontzettend duur. Hem nog aansporen om hier 'n paar jaar te blijven ipv er nog
anderhalf jaar over te doen om thuis te geraken, mag ik op m'n buik schrijven: Australië stikt
van de strenge regels, en de ongenadige boetes, die verschrikkelijk buiten verhouding zijn:
9000 ballen voor wat nog geen zware verkeersovertreding is, niet te geloven. Bekrompen
mentaliteit -een laat-Victoriaanse erfenis, vermoed ik, zoniet in de loop van de geschiedenis
zo gegroeid doordat het oorspronkelijk met engelse gevangenen bevolkt werd. Ook zo eng,
de verklikkersmentaliteit die er van overheidswege aangemoedigd wordt, om iemand aan te
dragen bvb., die een milieuovertreding begaat ! Ook dààr heb ik gloeiende hekel aan.
Niet gezond ! Ik denk met andere woorden, dat ik hier ook niet zou aarden, ondanks het hoogonwikkelde niveau, en de vriendelijke sfeer! Doch de meest vijandige fauna ter wereld:
een myriade van levensgevaarlijke giftige spinnen, slangen, vissen, haaien.. & polities !

Hoedanook, we laten het niet aan ons hart komen, de reis gaat verder, nieuwe avonturen en
contacten tegemoet. Bij prachtig weer en een kalme, platte zee, zijn we vanmorgen vroeg aan
de oversteek naar 'Bundy' begonnen: 9u varen! M'n laatste etappe aan boord van dit smalle
nest met de temperamentvolle (hm) kleinkinderen: wat een belevenis voor & met Opa, die
wat afwisseling bracht, franse les gaf en zijn kredietkaart niet spaarde ! Nog één dag of twee
in Bundy (rum factory bezoeken), franse les afronden, valiezen maken, afscheid vieren (tot
Kerstdag in Zuid Afrika ergens) om vervolgens op m'n eentje de reis door Australië af te
ronden. Met Pasen vangt m'n terugreis aan via de States en tegen 1 mei ben ik thuis.

In het spoor van de Endeavour

Noordwaarts zeilen aan de oostkust van Australië, Captain James Cook achterna (1770) !

Gold Coast (Brisbane) - Moreton Island (Tangalooma ) - Sunshine Coast (Mooloolàba). 

(In tegenstelling tot die geniale ontdekkingsreiziger hebben wij wel niet de pretentie om dit 

kontinent met één vingerknip, als het ònze te verklaren, dwz. van ònze koning..!  zòmaar !!)

Het schiet wel niet op met 'ons familie-zeilschip' A Small Nest, 46 voets oceaankruiser.

Ingevolge tegenzittende weersomstandigheden, buien & stormen, zitten we weerom

vast in een marina -tot zaterdag of zondag a.s. Er is opnieuw een cycloon in ontwikkeling, 

ten NW van Australië en hopelijk komt die vlg week ook weer geen roet in 't eten gooien. 

De oostkust van Australië is geen achterlijk gebied. Brisbane doet sterk ad States denken.

Het leven is er héél duur; er wordt ook op geen dollar gekeken, uitstekend wegennet bv.

In de jachthavens, wéélde rondom, catamarans met de macht, een milieu van miljonairs!

Toch zien we in de marina talloze boten te koop. Zou de crisis ook hier toegeslagen hebben?

Vanavond hadden we hier nederlanders op de 'borrel', koppel van in de 50, dat al 5 j over

de wereldzeeën vaart. Een unieke selectie heb je bij zo'n mensen: dynamisch, open geest

en erg intelligent. Maar geen zeldzaamheid: hoeveel wereldzeilers ik hier al ontmoet heb.. 

en ze kennen mekaar, houden contact met mekaar, snellen mekaar ter hulp als 't nodig is.

Geen politieke dikussies, en als het 'regeringsloze' Belgie ter sprake komt, is 't om er eens 

goed mee te lachen! Zelf interesseert het me nauwelijks - ik doe ook geen krant open op 

internet: we leven het leven van elke dag, met de kinderen op avontuur in den vreemde,

leven van de ene verrassing in de andere, en er 't beste van maken, als 't weer tegenzit.

't Is een wereldje apart, en ik ben erg gelukkig, er een tijdje aan te mogen deelnemen. 

Volgens de weersvooruitzichten kunnen we zaterdag naar Frazer Island. Dit 120 km lange
zandeiland vòòr de oostkust, dd Unesco geklasseerd werelderfgoed, lijkt voor zeilers zowat
het beloofde land. De daarop volgende stop aan vasteland zal dan Bundaberg zijn, en dààr
wil ik van de boot àfstappen, een dag of twee een hotel nemen om op mijn effen te komen,
om dan per trein naar Sydney af te zakken. Met tussenstop in Brisbane- ook 'n paar dagen,
die wondermooie moderne stad, die cultureel -alleen al aan musea, zoveel te bieden heeft. 

Nog een drietal weken Australië dus en dan vangt de terugreis aan. In mei terug thuis.

Zodra ik wat meer 'personal space' heb (en de nodige rust) om het eens allemaal te laten 

bezinken, zal ik mijn blog met een epiloog besluiten: een Paasei voor de volgers !