postscriptum : quod scripsi, scripsi !

Onsterfelijk worden -op een blog nog wel !? Heeft de mensheid/mensdom het 'eeuwig leven' nu zelf uitgevonden? Wist er dat ooit nog iemand uit, wat men er in zijn voortvarendheid op gebrouwd of gesmeten heeft ? Zowel mijn inspiratie als m'n loslippigheid, vloeien voort uit wat in 't merendeel der afleveringen begon als een brief aan de één of andere gericht. Dit is voor mij de meest authentieke manier van schrijven: geen romans of novellen aan mij besteed; ook geen reisverhalen - Brieven zijn ad rem, en wat dat betreft moet ik nooit zoeken naar inspiratie: die komt vanzelf al schrijvende, gedreven door een drang om indrukken plastisch te verwoorden en emoties esthetisch te vertalen. En dan doe ik -om het een mooie vorm te geven, zoals 'n beeldhouwer, of boetseerder, zo veronderstel ik: er geen tien keer, maar desnoods twintig keer over gaan: polieren ! 'Word' leent zich daar ideaal toe: delete, copy/paste... Gelukkig moeten we het niet allemaal meer herschrijven of tien keer hertypen, zoals vroeger. Zonder Anton's laptop was dit  niet mogelijk geweest. En nu had Willem toch wel die duivelse ingeving zeker, om mijn een blog 'aan mijn been te lappen' net voor ik afreisde, merci gasten ! Eerst had ik afwijzend gereageerd op het voorstel: geen reisverslag, aub zeg: wat een tijd zou dààr in kruipen ! Ze drongen aan, en toen viel het voorstel van 'overwegingen', reflecties, yes !   Inmiddels is in Hyde Park -dat hebben ze hier ook !- de 'pool of reflections' nabij het Anzac-oudstrijdersmonument, een van m'n favoriete pleisterplekken geworden. 

P.S.: Schrijven... In mijn geval kan zeker niet gesteld worden dat het 10 % inspiratie  en voor 90 % transpiratie geldt... Zoiets zou voor mij zovéél betekenen, als dat het geforceerd, niet ècht is... wat er op papier gezet wordt.      (Er wordt al genoeg inkt en papier verspeeld met nutteloze of domme schrijfsels, denk ik dan). Sic finis canitur: Einde.