manzanillo/colon/panama

hey wimpie !

't is 20 u hier in de haven van Manzanillo, Panama. ik schoot zo'n 140 foto's.
Aanleggen in de comm. haven aan "Dolphins" nam meer dan 1 u in beslag.
eerst wachten tot een cargo buiten was, dan komt de piloot a boord en dàn 
gaan de poppen a 't dansen. Achterwaarts richting dok, waar md achterzijde 
aangemeerd wordt - de enige haven waar het zo gebeurt, gewoonlijk wordt 
zijdelings aangelegd. Die dolphins zijn op zich vrij grote betonnen platforms
die aan dukdalven doen denken: telkens met 2 arbeiders bemand die de
kolossale meertouwen van het schip, die door het pilootbootje aangevoerd 
worden, vastleggen. 

Ten westen zicht op Colon, de passagiershaven met twee cruiseschepen ;
in de marina, zeilyachten en twee catamarans, tegen de ondergaande zon.
Mijn gemoed kwam vol bij het besef dat je daar gelegen hebt. (nòg even!)
Bob Dylan opgezet: 'Beyond here lies nothing' uit 'Together through life' ! 
Wat 'n odyssee heb jij erop zitten, en wat is dat fantastisch geweest voor 
de kinderen -hebben die geluk, zo'n avontuur mee te kunnen maken! Ik sla 
er zo dadelijk uw website nog eens op na, toen je in Panama aangekomen
waart en Paul Traen opgepikt hebt. Maar momenteel is er "geen verbinding 
met internet" als ik de blog 'a small nest' oproep. 

Na de vrij woelige voorbije 24u ingevolge een stevige NO-lijke Carribeanwind
schuinsachter,  is 't nu windstil en warm, 28°, het wordt een feeërieke avond, 
met al die lichten in de handelshaven, waar het werk dag & nacht onverstoord 
doorgaat. Krijgen we als kers op de taart toch wel vuurwerk te zien boven 
de stad: Colon lonkt, maar er wordt niet van boord gegaan: het moet er 
naar 't schijnt ytterst onveilig zijn. En voor de bemanning is het na laden en 
lossen een korte nacht, want voor dag en dauw worden de touwen weer
losgegooid, om post te gaan vatten voor de ingang van het kanaal. 
Tot 'ziens' morgenvroeg !

2e verslag a Werner v Wallenius

Beste Werner, 

panama nadert, het mailen zal weer iets gemakkelijker gaan,
dus profiteer ik ervan om een tussentijds verslagje te sturen. 

Ik stel het hier wonderwel goed, het gaat àl mijn verbeelding te boven.
Na twee weken aanpassing -alles nieuw en vol verrassingen, ben ik het 
zo stilletjes gewoon aan 't worden, vind ik behoorlijk mijn draai : eindelijk
heb ik het ritme beet, waar slechts bij uitzondering van afgeweken wordt.
Dit is het geval, wanneer niet gevaren wordt, en de havenaktiviteit primeert.
In tegenstelling tot een hotel ben je natuurlijk op jezelf aangewezen: trek je 
plan.. zelf je was doen bvb, zelf bed opmaken enz., maar da's OK voor mij. 
Qua inrichting is tot in de kleinste details, alles ontzettend uitgekiend:
een hele hoop dingen wijzen zichzelf aan, je hoeft echt geen handleiding. 

De sfeer is prima, er wordt niet gerotzooid. In deze comfortabele omgeving,
met niets beters te vergelijken dan met een home, overheerst de werksfeer. 
Elk neemt zijn taak au-sérieux. Eigenlijk blijken ze van nature gereserveerd, 
die zeelui, stug jawel: bij momenten wordt er aan tafel geen woord gezegd. 
Daar heb ik geen last van, ik zorg af en toe voor een luime noot en stel veel 
vragen. Gezien het engels hun tweede taal is, verloopt de communicatie vlot.
Hoe dan ook ben en blijf ik daar een totaal vreemde eend in de bijt. Apart.
Vreemde lui, die zeelui, maar ze hebben karakter en ze hebben een ziel !

Gelukkig heb ik een hoogintellectueel tafelgenoot, waar ik het prima mee stel: 
Klaus, polyglot, een matroos van academische allure -hij studeerde trouwens 
anthropologie, eindigt zijn ochtendshift van 4 tot 8u, en komt aan tafel, op het
ogenblik dat ik er als laatste nog aanzit, in een op < 20 ' leeggelopen eetzaal.
We wisselen wat ideeën uit, grappen af en toe, en met mijn zakwoordenboek 
ter hand leer ik van hem ook wat zweeds -zò sterk gelijkend op ons westvlaams, 
maar moeliijk te verstaan in de gesprekken: zo hier en daar vang je een woord 
op. Ik had hier ook de gelegenheid om enkele zweedse kranten in te kijken. 
De Millenniumtrilogie op DVD plus zo'n 30 films van Ingmar Bergman die ik bij 
heb, in 't zweeds, zorgen  wel voor de rest. Spreek jij al een mondje zweeds ?

Er wordt hier tot mijn verbijstering, als het ware 'tegen het uurwerk' gegeten. 
's avonds zouden ze misschien 5' langer aan tafel zitten: dan is er dessert. 
Nog zo'n wondere combinaties, zoals taart met vanillepap gisterenavond ; 
soms staat er een kom met karamellen, of met after-dinner mints, maar die
hebben in beide gevallen hun houdbaarheidsdatum al overschreden.
De koffie is excellent, echter wordt die nooit aan tafel gedronken. In de bar, 
de enige plek binnen waar gerookt kan worden, waar na 't avondeten nog 
gezellig nagekeuveld wordt. Daar staat een TV die nooit ààn is, hangt een 
vogelpik die nooit aangeroerd wordt, en ligt een gitaar waar ik nog niemand 
op zien of horen spelen heb, hoewel ze gestemd is. 

De maaltijden zijn eenvoudig maar lekker, in hoogsteigenaardige combinaties,
vanmorgen, kaasomelet met gebakken rijst: een mooie zweeds-oosterse mix, 
die me doet terugdenken aan de holiday-inn in San Fransisco grens chinatown, 
nog zo'n wonderlijke, bizarre mengeling, maar hoedanook 'ytterst intressant!',
hetgeen ook wel eens op de lachspieren werkt, als 'traditie' ter sprake komt. 
De keuze is copieus in feite: vast is de saladbar, het melk- & kaasbuffet, de 
fruitmand, altijd appels & appelsienen, en druiven met de macht, wit en rood.
Het keukentje is dag en nacht toegankelijk, de frigo goed voorzien, niemand 
zal honger lijden, en er is voor elck wat wils. 

Elke dag breng ik een bezoekje aan de brug, zo blijf ik ook op de hoogte wat 
de navigatie betreft. Daar zul je meer over vernemen op mijn blogspot. 

Hartelijke groet, en een prettig WE gewenst. Panama komt eraan !

N.B. ik heb me van 24 u vergist !!: doortocht Panamakanaal pas maandag !!

'voile' rijmt met 'escale'

"..Va mon bâteau, va ! danse ton mât, claque ta voile.. "(songfestival ooit)

Routine en monotonie van het varen, worden op gezette tijden doorbroken
door het aanleggen in een nieuwe havenstad, telkens een nieuwe mijlpaal.
Er ging al genoeg tijd verloren in Baltimore, dus gaat het fullspeed (>18 kn)
zuidoostwaarts langsheen de Bahamas, naar de straat ts Cuba en Hispaniola,
waar de stroming de goede richting uitgaat (terugkeer langs de andere kant).
Hispaniola (omvattend Haiti en de Dominicaanse rep., paradijs voor piraten
van weleer, zo gedoopt door Columbus, 't werd diens eerste nederzetting..) :
nu één der armste plekken ter wereld, vroeger weelderig bebost met kostbare
palissander, waar na de kaalslag, de regen àlle vruchtbare grond wegspoelt,
natuurramp op zich, door menselijke hand, die niet meer goed te maken is.

Volgende stop de havenstad Manzanillo (Panama, amerikaans grondgebied).
Aankomst voorzien ZONDAG in de loop van de namiddag; rap lossen en laden
om MAANDAGmorgen 8u, het Panamakanaal, door de drie eerste sluizen (locks)
op te varen (een vaste camera laat toe dit te volgen, en, zo'n gevaarte als de
Oberon, kun je niet naast kijken -MAANDAGnamiddag => jullie tijd vanaf 14u).
Kijken kost niks, maar 't gaat allemaal zo hemelstetraag..

Vervolgens doorkruisen we het schilderachtige -kunstmatig gevoede/op peil
gehouden meer- midden het tropisch woud, om tegen de avond tenlangeleste
door de drie sluizen aan de uitgang, de Pacific in te duiken (daar krijg je weer
camerabeelden op internet, die om de 2' wijzigen, maar tegen dàn is 't donker,
en middernacht gepasseerd bij jullie). Zeeniveauverschil ts O en W = 16m !

De evenaar is niet meer veràf, en daar mag ik me naar aloude traditie, aan een
doop verwachten, samen met de kadetten. Van 'n paar loslippige informanten
heb ik al begrepen, dat ze het op mijn haardos gemunt hebben, maar da's een
kapper uitgespaard - zo troost ik mezelf. (Bij Tourlamain in de Langestraat -
bijgenaamd "de goekoowpen", betaal ik al over de 50€: daar kan ik nog wa
CD's voor kopen en een rondje geven.)

Mailen gaat momenteel weer traag. Toch kreeg ik vanmorgen de spot van
aSmallNest door, die zitten warmpjes terug op de boot in Sidney, zie ik.
We 'nazen'!

OPGEPAST ! ik heb me van 24 u vergist : doortocht Panamakanaal pas maandag !!

nachtspel in savannah

we zijn zacht 'geland' in Savannah; ontbijt over een uur. tijd voor een verslagje. 

m'n laptop opgestart en Dylan opgelegd m Farewell Angelina! 't is hier nog donker,

maar al die lichten in de haven maken het uitzicht bijzonder feeëriek, een lichtspel.

na ged één u op de brug vertoefd te hebben, ben ik m'n koffie al gaan tanken.

ik werd wakker om 05 u, ben opgestaan, rap training aangetrokken en naar boven, 

net op tijd om de maneuvers te volgen van op deze spreekwoordelijke 1e balcon.

van de Savannah-rivier opvaren, tot ad zwaaikom, dan 180° om z'n as draaien, 

en aanleggen. dit alles gestuurd door twee pilootsleepboten: pretty much exciting. 

Pret voor 10 ! je kunt er alles zien en volgen, van op die 360° Commandobrug. 

vijf man -niet méér, in select gezelschap dus: de kapitein, de 1é stuurman, 

twee amerikaanse piloten en noenkeltje. In 't duister van de nachtelijke brug.

Adembenemend, alle licht komt van buiten, gedempte stemmen, onderbroken 

door korte commando's via de radio. foto's getrokken, en geen woord gezegd.
Alles slow motion... (the night is on fire, and I must be gone, zingt Bobtje)

Na afloop complimenteerde ik de piloot die alles coördineerde: "nice work!" 

Duidelijk geflatteerd, vroeg hij me of ik een passenger was. Zonder verpinken:

"Yes, I'm a stupid passenger!" "Best way to follow the manoeuvers", knikte hij

goedkeurend. We hadden gisterenavond pas Full metal jacket, film v Kubrick

bekeken (NB in een uitgebrande fabriek in de haven v Baltimore gedraaid), 

zo weet ik wat -en hoé vooral- gezegd: gewoon be-strong-taal gebruiken, 

daar houden de Amerikanen van -en dat ligt me wel. 

Een spectaculair nachtspel...; ontroerd van dit te kunnen meemaken.

Ondertussen is 't klaren dag. Klaar om te publiceren. Nu nog een titel. 

kloosterleven ?

1/3e v mijn reis zit er al op: 't avveceert ! Wel met 1d vertraging tgv tegenvallend weer.

't is weer zo'n blink vandaag: ruig stormachtig weer, woeste wind en 'n woelige zee. 

wat stampen en wiggle-waggle (rollen is véél gezegd), maar wiegend lukt typen ook 

wel. Daar gaan we dus, want aan inspiratie ontbreekt het niet, na een nachtje goed

geslapen te hebben en, met op de achtergrond uit de Mac, religieuze muziek.

Kloosterleven in m'n oude dag, zou eigenlijk ideaal zijn voor mij, idd, naast de nacht, 

breng ik 3/4 vd dag in m'n kajuit door, zonder mij ook maar één moment te vervelen.

Niet in gebed, neen gij, hoewel "gym" en sauna, de stilte van 'n kapel oproepen. 

Met àl het technische vernuft, dat ik hier om handen heb (van fototoestel tot iPad) -

waar ik nog dagelijks mee worstel, het over en weer mailen en last but not least, de
blogkolom, waar ik zo'n halve dag aan besteed, zijn mijn dagen méér dan gevuld !

Het eten zal wel iets beter zijn dan in een klooster, vermoed ik;  zij het simpel, toch

héél gevariëerd, gezond, met veel keus; een mix van oosters en zweeds: geloof me,

kompleet naar mijn tand! - alleen, geen patersbier, neen, da's 't enige wat ik mis hier!

Vanmorgen bvb toast Hawaïenne, en/of gebakken rijst met eierkoek eronder -ad lib. !

een stevig ontbijt dus. De obligate porridge laat ik aan de zweden over, hoe ze daar 

-bijna ritueel, aan vasthouden, niet te geloven! melk drinken ze bij alles, ook al is er 

keuze te over aan fruitsap. Rijst ontbreekt nooit, terwille van de filippijnen garantie, 

mutatis mutandis, smörebröt vör de ... yes. Tonnen rijst moet er hier aan boord zijn, 

want die is er àltijd bij. Hoewel, veel rijst eten niet bevorderlijk is voor de goeie gang

van zaken' : de shiplag (om de overandere dag +1 u), brengt hardlijvigheid met zich 

mee, wist Lennard, de ouderdomsdeken, die het dààrom vooral een beetje beu is.

Oremus, broeders en zusters, laten we voor hem een schietgebedje prevelen.

Daar er in shifts gewerkt wordt, is de kleine eetkamer, 24u/24 toegankelijk: je vindt

er allesoorten vleeswaren, kaas en dessert in de frigo, 'powdercoffee' in de thermos, 

plus een waterkoker en zoveel soorten thee. In volle daglicht is het er gezellig tafelen.

Voor diegenen die meer gewoon zijn, staat er een koffiemachien in de lobby, die (!) 

versgemalen koffie schenkt. Je hoeft er alleen maar je kopje onder te schuiven, een 

sacraal moment, et cum spiritu tuo: je zou er zowaar een dankgebedje bij zeggen!

Ik ben in al het elementaire voorzien, mijn herder is de kapitein, niets ontbreekt me. 

'k voel me gezond & iedereen is 'aardig'. Wat moet ne mens nog méér hebben ?

Nooit honger, vanmiddag sla ik zelfs 's m'n middagmaal over, om wat op m'n lijn te 

letten, en hier een beetje met die blog aan mijn been, op te schieten en te besluiten:

Buiten het uurrooster van de maaltijden ga ik m'n eigen gang, doe ik waar ik zin in heb;

ik hoef mij.. -voor niemand te verantwoorden, zei ik bijna, maar da's natuurlijk niet waar: 

hier gelden uiteraard strenge regels. Zo'n schip is geen sinecure, 't Is op te letten, met 

zo'n 'gevaarte': zo af en toe merk ik toch wat stress ! Noorse volkeren letten goed op, 

dat kon ik vaststellen in het Arctisch museum in Rovaniëmi, Lapland (op de poolcirkel) 

hoe vernuftig en voorzichtig met de elementen en het vlijmscherpe mes van kindsbeen 

af omgesprongen wordt : "één fout kan je het leven kosten," legde vader abt, pardon, 

de kapitein uit ! Op z'n vraag welke m'n observaties waren totnutoe, was 't antwoord:

'Alles is perfect en niemand is normaal, reden waarom ik me hier perfect thuis voel!'

shopping in Baltimore !

't is zover : de koop zit er op. Ik behoor nu tot de trotse bezitters van een iPad. I'm in !

Na twintig jaar ronddolen in de PC-woestijn, terug in de kopgroep van Apple-Macintosh.

Het werd een medium 32 GB mét WiFi + 3G om te kunnen plotten: een technisch juweel !

We werden gisteren in groep met een man of negen na een half uurtje rijden, per minivan,

gedropt in een van de meest uitgestrekte shopping malls die ik ooit in de states bezocht, 

- bezoek dat -naast musea, altijd op mijn persoonlijk programma stond, als ik in de US 

op congres was. Gezien het congres van de APA (thé American Psychiatric Asssociation)

jaarlijks zo'n 25.000 bezoekers trok, vond dit altijd plaats in een der grootste steden van de 

States, NY, SF, NwOrleans, San Diego, en daar vond je de ook de mooiste malls, zoals 

Girardelli in San Francisco, op de heuvel die zo'n spectaculair uitzicht biedt op de baai.  

In een grootwarenhuis hou je de psychologische vinger aan de pols van 'n maatschappij;

onvergetelijk zijn, de Macy's in NY ad ene kant vh spectrum en een gwhuis in Roemenië, 

ander ytterste: daar was 't duister, geen muziek, geen volk bijna, én.. lege rekken; en een

bediéning... jeemnis ! om er iets te bekomen dat uit het magazijn moest opgehaald wn, of 

niet uitgestald was, geen moyen: we kregen slechts vier van die hoge champagneglazen 

mee...Te lui om hun derrière op te lichten! Nu in Best Buy duurde het ook 'n eeuwigheid

voor die 32 erààn kwam. Zoals in de Macro neem je een kaartje, en dat haal je dan op ad

kassa. Nu, het doel is bereikt. Mission completed. 21% goedkoper, maar op die 7% taks,
had ik niet gereken, rest 14%. Okee mam.. toch meegenomen ! mèt accessoires.. en nu..

White Marsh: shopping mall die 'k vanm'nleven niet vergeet vanwege zijn uitgestrektheid. 

Kapot was 'k:  vòòr we 'Best Buy' vonden, zwerfden we zowat een uur rond, tot we snapten
dat we door een viaduc onder de highway door moesten, ...en geen voetpad notabene.
In 't gezelschap van Stijn de elektrieker - witte raaf, die er ook één kocht, en Mike, de Fin 

die gisteren pas op het schip arriveerde. Drie gingen eràf, in congé, drie nieuwe kwamen

erbij, waaronder 'n verse kokkin, die naar de naam Agneta luistert -maar niet van ABBA:

hopelijk toch een dancing Queen in haar keuken. Van Lissa -ook met een dag vertraging
vanmorgen eindelijk per vliegtuig naar huis, hadden we geen klagen. Zag die er moe uit.
Dagelijks, 3 x/d, minstens één warm gerecht voor 25 man, dat kruipt niet in de kleren.
Deze morgen nog bloedworst met cranberries, naast de obligate porridge voor de zweden,
honkvast, maar voor mij niet te harden. En gebraden spek, minstens òm de overandere dag!

De kost op een schip is één van de doorslaggevende factoren voor het moreel. Dat staat 

gelukkig nog altijd hoog genoteerd, ondanks de 24 u opgelopen vertraging vanwege het

gure weer (geweldige tegenwind met korte hoge golven, bizar zicht), vòòr we onder die
lange brug, Baltimore konden binnenvaren, ...en ondanks loos brandalarm om 00.00 u,
middernacht jawel! Een snerpende fluittoon, aanhoudend -door merg en been gaat dat-
tot iedereen op 't appèl is. Na 5' : public adress, algemene oproep van de master, vanop
de bridge via de luidsprekers : 'there is no fire!! >> iedereen terug bed of naar zijn post !"

Een overgevoelige (?) sensor op de elfde verdieping, die last van stof had, zo bleek (!?).
Binnen worden branden geblust met CO2: overal zijn van die springers voorzien. De
CO2-containers bevinden zich boven op 't dek, en in 'n mum van tijd, is 'n brand verstikt.
Koud kunstje dus, met die moderne middelen, maar je moet wel maken dat je wegkomt,
deuren dicht en naar boven, elk weet waar naartoe. Voor mij is dat de commandobrug,
één verdiep hoger. Nam ik toch wel fototoestel én computertas -mét iPad!- mee zeker ?
"'t zekerste vòòr 't onzekere", dacht ik: een iPad kunt ge toch niet àchter laten zekers ??

"A heart on fire?" vroeg ik de kapitein langs m'n neus weg, vanmorgen bij de koffie.
Hij kon erom lachen. Duidelijk te zien was, dat hij uit z'n slaap gewekt was, vannacht,
terwijl ik net onder m'n donsdeken wou schuiven: loodzware benen mocht ik hebben,
na die kilometers te voet in de White Marsh: zonder uitstel moest natuurlijk die iPad
uit z'n verpakking gehaald en opgeladen worden: gewoon via een USB-kabeltje met
je Macbook verbinden, de rest gaat vanzelf en het synchroniseren krijg je er zò bij,
¡ Vantszelfs, niettedoen ! Computeren is geen kunst meer, maar kinderspel, en bij Apple
vliegen - zoals in Luilekkerland, de gestoofde appelen je zò de mond in: Apps heet dat !
(Neen, moe, géén heet appels !)

Ziezo, buit binnen, ..en gelukkig niet kwijt al van de eerste dag..! De vraag of we
-voor een appel (!) en 'n ei, er een kleine verzekering bij wilden nemen tegen verlies,
diefstal etc.- je kent dat, hadden we -"foreigners" zijnde -oh yeah ! - nog zonder één
ogenblik aarzelen, die opgepoetste vorm van oplichterij in wezen, àfgewezen !

Zum Schluss: 0 Tytire, deus nobis haec otia fecit ! Hodie !
R/...Deuss ?? R/ Per contrarie, just with a little help from my friends ! Thx !

satire in de Falklands

Sportjournalist Koen Meulenaere van Knack zijn 'Bladspiegel' is het 

eerste wat ik bij 't slapengaan lees van de nieuwe Knack op woensdag. 

Nooit lees ik het in één trek door, om er de dagen nadien nog 's van te 

kunnen snoepen, van die satire waar hij een onwaarschijnlijk meester

in is. Om je vingers àf te likken, hoe hij elke vorm van hypocrisie in al 

haar aspecten over de hekel haalt, en daarbij niets of niemand spaart, 

en -wat we daaruit afleiden, ook niemand zwicht. Genadeloos worden 

de maskers afgerukt, politieke figuren in hun blootje gezet: de rat, da

joenk...; onbarmhartig rekent hij af met al wat corrupt en bedrog is. 

Een buitenkansje, om te vernemen wat in dit schizofrene landje, het 

daglicht niet mag zien. Na enig zoekwerk zag ik vandaag plots de 

gelegenheid om zijn laatste bladspiegels op mijn scherm te krijgen,

en ze meteen door te lezen van a tot z. Die van deze week slaat alles,

wanneer hij opent met weer eens lucht te geven van de dynamiek met  

Rik Van Cauwelaert (overigens de scherpzinnigheid zelve) die hem 

wat 'tracht' te beteugelen -zonder erg veel te insisteren, vermoed ik.

Uit de Bladspiegel van woe 2 februari ll. licht ik volgende passage:

"Mijnheerke Louis (elders gebrandmerkt als kleine dictator) heeft

aan de pui van het stadhuis een enorme vlag van de Falklands laten 

ophangen, naast een acht meter hoog portret van Margaret Thatcher,

zijn vrouwelijke evenknie van over het Kanaal. Hij overweegt

bovendien om het Maarschalk Fochplein te herdopen in het

ARA General Belgranoplein. Dat wil zeggen: mochten de archeo -

logische opgravingen daar ooit worden afgerond zodat het plein

weer kan worden dichtgelegd (geen gelegenheid laat hij liggen!).

Manuel Belgrano was een van de leiders van de Argentijnse

Revolutie in 1810, en een van de vaders des vaderlands. Maar

zijn naam wordt buiten Argentinië vooral geassocieerd met de

grootste vernedering die de Argentijnen ooit hebben opgelopen.

De ARA General Belgrano was namelijk het vlaggenschip

van de Argentijnse marine, dat tijdens de Falklandoorlog

begin mei 1982 naar de bodem van de zee werd getorpedeerd

door de Britse atoomduikboot HMS Conqueror. Meer dan 300

opvarenden kwamen om het leven. ‘ARA’ is de afkorting van

Armada de la República Argentina, en daar schoot niet veel van

over.

Het was het hoogtepunt én het keerpunt van de Falklandoorlog,

en luidde de glorierijke overwinning in van de Britten, die

onder de vastberaden leiding van Iron Lady Margaret Thatcher

zegevierden in deze tot nu toe laatste grote zeeslag uit de geschiedenis.

De dag nadien kwam The Sun uit met een van zijn meest

legendarische covers, een foto van de brandende en zinkende trots

van de Argentijnse vloot met daarboven als grote kop: ‘GOTCHA!’

Zelfs in Londen hebben ze geen General Belgranoplein durven

op te richten, kwestie van de verslagenen niet te veel te krenken,

maar in Leuven zijn ze zo teergevoelig niet. De Argentijnen zullen

in het vervolg wel wat voorzichtiger zijn met un pequeño pueblo

al este de Bruselas. En zeker met un enano con mucho ruido. "

Geen gelegenheid laat KM onbenut om burgemeester T. van L. 

te ridiculiseren voor diens eindeloze burocratische maatregelen. 

Ondertussen leren we nog wat bij, zoals over de Falkland war, 

en die Belgrano: naam bij mij die volledig onder het stof zat. 

Wat mij wél nog levendig voor de geest satat, is die Exocetraket

die een ander schip pal in 't midden trof, zodat het uitbrandde.

Waarom ik dat hier breng ? Toen we enkele jaren terug met 

enkele vrienden op de Libertad,  het Argentijnse schoolschip, 

mee konden varen van Zeebrugge naar A'dam, werd de 2e in 

bevel die toen op dat geschoten schip zat, zijn verjaardag gevierd :

al goed dat die het overleefd had, want toen leerde ik iets bij,

wat ik nooit eerder had gezien : de flessen champagne werden 

niet ontkurkt, maar gesabreerd, met de sabel de kop afgeslagen.

Die zalige herinnering wou ik nog eens ophalen voor een paar 

vrienden-volgers van deze blog, die er toen ook bij waren.,

temeer omdat ik die techniek inmiddels ook onder de knie heb !

zeebenen

"Of ik al zeebenen heb," vraagt één van m'n volgers op de blog ? 
Geen probleem: zelden word ik zeeziek; 't is ook 'n kwestie van wennen:
als je met 'zeebenen' een soort immuniteit bedoelt, die heb ik !

Zeebenen moet ik altijd al gehad hebben denk ik, en wel vanaf de wieg:
mijn kersverse moeder (34j jong) had àlle tijd toen, om me te wiegen, 
gezien haar carrière als verpleegster bij 't kinderwelzijn (Compernolle)
stopte toen ze trouwde, en ik als eerstgeborene 10md later (op 't eind 
van de oorlog -maart 1944) zowat haar hele universum mocht innemen.
Gewiegd worden, dààr begint het mijn inziens mee.

Wat méér is: vlak voor onze deur op de Schouwburplaats te Brugge 
(waar nu de Standaard Boekhandel is- daar ben ik trouwens geboren) 
kwam 2x/jaar -naast het Delfts gebakkraam- een kermismolen te staan, 
met van die vliegende zitjes aan kettingen slingerend (zie je nu niet meer, 
want niet veilig genoeg zeker?): m'n grootste plezier was dààrin te mogen 
rondzwieren toen ik al wat steviger was -terwijl mijn jongere zussen enkel 
op de autootjes mochten. Ook later toen we in Knokke woonden was de 
leukste uitstap op zondag naar het dennenbos, om ernà wafels bij Siska
te gaan eten, waar ze een speeltuin hadden: daar had je als kind ruimte
om op al wat draaide aan toestellen of bewoog als schommels, je hartje 
op te halen (of ten gepaste tijde, een voet of een arm te breken). 

Waarom ik dit vertel? Je weet dat ik van stellingen houd: dit is er één:
"Gemakkelijk reis-/wagen-/auto- of zeeziek worden, komt vaak voor bij 
mensen die als kind té weinig op de kermis 'gezeten' hebben! " - of die
misschien van kleinsaf nooit eens goed door elkaar geschud werden !
Je kent dat, 'tumeletten' maken ('tumla') en zwieren tot je dronken bent.. 
Mijn psychosomatisch arendsoog is alert voor zo'n dingen. Ik weet wel
dat dit hoofdzakelijk te maken heeft met de 'gevoeligheidsdrempel' van 
het evenwichtsorgaan in het binnenoor gelegen, maar van alle factoren,
is angstige spanning de meest bevorderende. Individuele gevoeligheid 
geeft de doorslag, maar wie niet bang is op 't water, heeft minder kans
om zeeziek te worden. Zo komt het dat alcohol wel de beste remedie is 
tegen zeeziekte: het vermindert angst en spanning en gevoeligheid tzt. 
Een borrel bij de afvaart behoort tot de goede geplogenheden bij zeilers. 

Die plakkertjes achter het oor destijds met Scopolamine (ScopodermR 
van de firma CIBA), waren ook een uitstekende remedie, als je die een 
paar uur tevòòr tenminste aanbracht. Met die plakkers heeft Engeland
destijds in de uiterst woelige zee voor de Falklands de strijd gewonnen! 
Jammer dat die van de markt verdwenen zijn. Het middel was volgens 
huidige moderne standaarden, niet veilig genoeg meer: het veroorzaakt
nevenweringen die de concentratie verminderen, waardoor het risico op
man-over-boord toeneemt, euvel waarvoor de producent aansprakelijk 
zou kunnen gesteld worden... zeker voor de amerikaanse wetgeving !
Constipatie zal wel de reden niet geweest zijn!

Daarentegen ondervind ik wel, zodra terug aan wal op vaste bodem,
gedurende een paar uur, nog wiebelingen, hetgeen men de landziekte 
noemt, echter zonder daar echt ziek van te zijn.

Zeven zeezieke zeemannen, sju sjösjuk sjömän -je verslikt je bijna-
is in het Zweeds, ytterst moeilijk uit te spreken, want elke sj/ch is ànders:
nochtans heb ik de uitdaging aangegaan, dit juist te kunnen uitspreken, 
vòòr ik op 20 maart, voet aan wal zet in Brisbane. Eén vierde zit er al op.

bermudatriangle

in rode stippellijn de geplande vaarroute v Oberon, langsheen Bermuda (midden) : in
rode letters staat daar toch wel op de electronische kaart : AREA TO BE AVOIDED !

Breek nou m'n klomp: ik die dacht dat al die geheimzinnige verdwijningen in

de Bermudadriehoek naar het rijk der fabelen dienden verwezen: houd ik nu

toch even m'n hart vast. Komt de grote verdwijntruc er dan toch aan ? Vaarwel !!

'abandon ship'

abandon-ship-oefening voor de ganse crew       

... op alles voorbereid: Bermuda, here we come !lifeboat links op de achtergrond

Op Zee, hoog en droog...

Hey skipper,
Helder weer, hier en daar een lammetje dat op de golven verschijnt, prachtig zicht.
Oranjebruine clusters kriel op 't wateroppervlak, anders nog geen dolfijnen gezien.
Op 't gemak gaan we een petroleumtanker aan bakboord op zo'n drietal mijl voorbij.
Eergisteren kruisten we een bulkcarrier, het enige wat we tot nu toe te zien kregen,
behoudens natuurlijk dit immense wijds vergezicht rondomrond 360°, uniek. Gezien
de brug >20m boven de zeespiegel uitsteekt, zien we tot 15 mijl ver bij helder weer,
een heel verschil met wat jullie 'daar beneden' amper boven het wateroppervlak, te
zien kregen. Veel te hoog zitten we uiteraard om vliegende vissen tegen onze kop -
of 's morgens panklaar op 't dek te krijgen maar aan ingelegde haring met smôrebrôt
-mijn favoriet onbijt- ontbreekt het hier niet, en vanmorgen nog keuze tussen 'n hard-
dan wel een lichtgekookt ei, gerookte zalm, paté, passievrucht, bloedpompelmoes,
meloen, kiwi, cavaillon, dat alles overgoten met fruitsap (grapefruit, orange, tomato..)
en melk bij de vleet. Niemand drinkt hier koffie bij 't onbijt, da's voor de break om 10u.

Zo zit ik hier 's morgen tot bijna een uur aan de ontbijttafel in gezelschap van Klaus
die me de hopeloze beginselen van de zweedse uitspraak (tsj/sj/ch vooral) bijbrengt,
terwijl ik 'm 't verschil uitleg tussen gesproken nederlands en vlaams: met klemtoon
op de gutturale tonen 'deeper in the throat' -zoals het opluchtende euhodverdomme.
Wat hij onmiddellijk perfect nàdeed -tot driemaal toe en wij samen in koor: om ons
een breuk te lachen. Zweden zijn minder grof & hebben 't eerder over 'verbannet'
dan over verdammen. En dan grasduinen we door Nl-Zw/Zw-Nl woordenboek:
eigenaardig staat het duits -qua gesproken taal dan- wel het dichtst bij ons vlaams,
terwijl heel wat (geschreven) zweedse woorden weer beter op ons dialect lijken.

Je had het nooit over de greenflash ad horizon, als de zon onderduikt: al gezien?
Gisteren een regenboog tijdens de fire-alarm-drill boven op 't dek, met de alfa-en
bêta spuitgastenteams tegen mekaar in een soort hockeywedstrijd, de puck zijnde
een plastieken bidong gevuld met water, en spuiten maar: onvergetelijk.
Leverde unieke beelden op: nu nog leren hoe ik die foto's op mijn blog krijg.

groetjes a 't nest.

P.

oceaanzeilen

Hi JP, leuk van je te lezen : uw diagnose - hoe kan het ook anders, mr. doktoor,
is juist. En wat ben ik meer dan een oud mannetje!? Gelukkig (nog) geen rolstoel!
Ik zal me in geen 100 j vergelijken met wat W. cs presteerde: telkens ik buiten kijk,
en die enorme wijdse oceaan zie, rondomrond niets dan lucht en water, denk ik
aan hen -en eigenlijk hoe ze zoiets aangedurfd hebben, en wat ze al trotseerden
tijdens die wekenlange oversteken, 3 weken nonstop dag & nacht zeilen, stel je
voor!! en hoe ze volhard hebben! daar doe ik telkens weer m'n hoed voor af.
Tenzij je weet wat zeilen is, zal men zo'n onderneming, pure waanzin vinden.
W. is een excellent zeiler/navigator die geen ondoordachte risico's neemt: maar
zonder moderne technologische hulpmiddelen en bijstand van de computer,
meen ik, is dit niet te riskeren. Wat moet Haïke aan vertrouwen in hem hebben :
zonder dat vertrouwen en haar sterk karakter zou hij er zelfs nooit aan kunnen,
ja mògen beginnen hebben: dit is de verwezenlijking van 'n ytterst sterk koppel !
Maar wie de voldoening en de rijkdom van zo'n avontuur naar waarde weet te
schatten, die gààt ervoor. Maar, JP, mijn trip mag je daar niet mee vergelijken !

lazy sunday

zondagmorgen. Doodse rust. niemand te zien. Geen kat in de sauna.
telefoneren naar huis. even op de brug langsgaan om te checken :
Magnus, 1e stuurman, jonge goedlachse blonde scharrekop,
staat er alleen en heeft op z'n eentje het schip en ons lot in handen..
(allez, tenminste zo lijkt het -maar is het natuurlijk niet !)
pos 32° NB// 34 °WL: right in the middle of the ocean.
diepte 3.500 m; slechts I knoop stroming tegen:
snelheid: 16 knopen // speed over the ground: 15 kn.
mooi weer, volle zon / ondertussen is het al heel wat warmer.
al drie ochtenden naeen ontwaak ik zonder iets van beweging te voelen:
ongelooflijk hoe ze dit schip weten te navigeren. Bijwijlen geruisloos bijna.
er staat nog lichte regelmatige swelling schuin tegen in een hoek van 20°:
betekent zachtjes wiegen. pas voor dinsdag wordt woeliger zee verwacht.
de klok werd vannacht weer 'n uur teruggedraaid: GMT -3.
Vandaag verjaart m'n petekind Sepke, eerstgeboren kleinkind, 13 jaar !
Geboren 13 feb, om 13u13min, na 13 u arbeid en een dracht van 13 md ...
dochter van Willem en Haïke, toen zij evenveel jaar terug bij ons in Brugge
assistente in opleiding was op de afd. psychiatrie van het AZ Sint Jan.

Eigenlijk moest ook de moeder in de bloemetjes gezet worden die dag !
Zo, dan heb je toch een kleine zondagse bespiegeling mee van me.

laatavondrelaas omtrent positie/koers/weer ea trivialiteiten

omwille van een zeer zware cycloon over 't midden de noordelijke atlant. oceaan, met golven tot 10 m !, maakten we een grote bocht zuidwaarts. We zijn tot onder de azoren gedoken, tot 32* noorderbreedte, thv Madeira nl., en zetten nu koers op dezelfde latitude verder, koers die Columbus volgde.
Schuins op ons komen vanaf het noorden de 'swellings' af die van de cycloon afkomstig zijn, en die gisteravond tot vanmorgen voor een ononderbroken rytmische deining zorgden. Nu loopt het weer kalm.
Er komt wat navigatiekunst bij kijken, om dit reusachtig gevaarte een rustige koers te laten varen, zodat het 's nachts een beetje te doen is. Ik verneem dat de kapitein daarin als een perfectionist tewerk gaat, en zelfs 's nachts uit z'n bed zou komen om de stuurman-van-wacht wat bij te sturen! Hij kent het schip door en door,  want hij is er kapitein op sinds de tewaterlating in Korea in 2008. Op de weatherforecast, waar de route reeds op uitgetekend is voor de komende dagen, zien we dat we morgen zondag 13 dezer, over de middag nog een zwaar stukje te verorberen krijgen. Slechts twee maaltijden zijn voorzien op zondag, nl. ontbijt om 10 en dinner om 15 u, omdat het de zaterdagavond in de bar wat uitzakken geblazen is, na een reeds relaxe kuisdag en zo kan Lissa, onze niet meer zo jonge kokkin die er gisteravond erg moe uitzag van het continu rechtstaan, ook wat rust nemen. Omdat ze ons straks in Baltimore verlaat, zet ze vandaag haar beste beentje voor: ze haalde ze alles uit de vrieskast, van zeevruchten tot gravad laks en een opulente kaasschotel om te besluiten. Wijn erbovenop geeft het zaterdagavondsouper een feestelijk karakter. En de avond is nog lang.
Inmiddels zijn we sinds 24 weer 1 u opgeschoven (GMT -2). Koud is het intussen niet meer, de captain loopt al in korte broek en korte mouwen. Benieuwd wat ons morgen zondag aan verrassingen wacht.

blogger ...naast zijn zoons !

formidabel, jonges, het lukt me dus tegen àlle verwachtingen in, om van die blog iets te brouwen,
best dat ik hier een zee van tijd heb en maar bezig kan blijven: thuis zou mij dit nooit gelukt zijn.
Op m'n leeftijd dacht ik àfgeschreven te zijn voor zo'n dingen, omdat 't geheugen achteruit gaat,
en omdat het bevattingsvermogen inkrimpt en da's niet min: formats evolueren, begrippen wijzigen,
zodat we op leeftijd niet meer méékunnen en beter in stilte achterblijven zoals bij d' eskimo's weleer!
'Wat willen we ons nog moeien', is me sinds een tijd klaar voor de geest is komen te staan: dépassé,
totààl voorbij zijn wij: tijden zijn zò veranderd; da's geen gemeenplaats: dat is zo, de wereld draait
ànders, kreeg een ander aangezicht, en in haar hersenen grijpen steeds nieuwe mutaties plaats.
Zoals in onze tijd de emancipatie vd vrouw: ondertussen hebben ze mét het vruchtwater, ook 't kind
weggegooid, zodat er ons een toenemende psychopatische maatschappij met toenemende illegaliteit,
criminaliteit en anarchie te wachten staat, vooral wegens het toenemend aantal gescheiden gezinnen!
Gevangenissen zitten nù al overvol, wat als er nog een bende losgeslagen gewetenlozen bijkomt ?
Straks in de nu al ontoereikende crèches, bij toenemend persooneelstekort, zal men misschien nog hygiënische robotten moeten ingeschakelen om luiers te verversen en zo: allemaal omdat moeder-
de-vrouw zo nodig uit-werken moet gaan ! Da's 't gevolg ! ''waar gaat de wereld naartoe', wordt
er dan vol misbaar aan toegevoegd, maar zo vergaat nu eenmaal de evolutie van de 'beschaving'.
Genoeg gezeverd, gewoon om te zeggen dat zonder jullie hulp, zo'n blog zeker niet zou lukken :
geen beter verjaardagscadeau kon ik van jullie krijgen (niets meer kopen: spaar jullie centen !)
De wereld hoort jullie toe, elke generatie heeft zo z'n waarden, springt met de dingen ànders om;
dat voorrecht heeft ze; ik moet geen profeet meer spelen. Ik kan dat hier allemaal nog schrijven,
-ben gelukkig nog niet dement, maar wie heeft dààr nog een boodschap aan??
aan jullie het woord !

drake

een paar losse bespiegelingen:

* gisteren zond ik volgende reactie naar Finneman, onze jongste Stellamans (14 md),
    die -nog vòòr hij loopt- al kan bloggen

Ola, Finn, hier is een echte Fin aan boord ! Een échte dekmatroos, met z'n 62, de oudste van de bende zelfs. Hij ziet er wel geen 60 uit, maar heeft het toch behoorlijk lastig, "te zwaar is het allemaal geworden, buitenmaats met veel te strenge eisen tegenwoordig. Nie meer te doen.., " zucht hij en kijkt uit naar zijn pensionering. Opa denkt dat hij een burnout heeft ! Wasdafoor viezebeeste, hoor ik u zeggen! Jawel, Finn, een échte draak, jongen: past er maar voor op! Nu, als je eens 50 jaar verder zult zijn, zul je hem wel weten wonen en weten, hoé hem te bedwingen. Een zeereis kan altijd helpen! Opa

**  'e drake' betekent zowel een draak als een vikingschip in 't zweuds !
      Klas (spreek uit Klaus) lichtmatroos en filosoof eerste klas, 
      m'n tafelgenoot om 8 u 's morgens als hij van zijn 04-08 shift komt, 
      zegt dat vlaams een dialekt is van 't zweeds. E medaljong fôr dien man !

wallenius

Beste Werner van Dessel en van Wallenius !

Ik weet niet wààr ik mee beginnen moet,
maar het is hier aan boord echt fantastisch:
niets ontbreekt mij, en ik val dagelijks van
de éne verrassing in de andere. I'm spoiled !
de sfeer is rustig, gemoedelijk, vriendelijk,
heel professioneel en gedisciplineerd tijdens -,
afgewisseld met kamaraderie, buiten de uren.
Er zijn drie stagiairs aan boord en met deze
ouwe vierde musketier erbij loopt alles wat 'easier'.
Ik mag alles zien en men staat mij graag te woord.
De keuken is rijkelijk voorzien: melktoestanden,
8 soorten smörebröd, 5 soorten kaas, fruit à volonté,
de menu's simpel maar goed & gevariëerd. Correct.
Captain low key, het programma loopt gesmeerd:
een voorbeeld van organisatie en taakverdeling.
Ieder bemanningslid is blijkbaar op zijn eer gesteld,
en 'excellence' laat zich op velerlei vlakken voelen !

Elke dag brengt iets nieuws, een andere invalshoek,
of valt er wat te beleven. Het liefst kom ik op de brug:
daar ontsnap je niet aan een gevoel van grandeur;
vannamiddag nog toen ik plaats mocht nemen in de zetel
vd 1e stuurman om het ganse instrumentarium te overzien.
Ik verveel me hier dus geen moment, integendeel !
Geen goesting of tijd over om in een roman te duikelen.

E-mailen tot mijn verrassing geen enkel probleem, gaat
nonstop, en m'n oudste zoon lapte mij vanuit Australië
zelfs een blogspot aan het been, zodat ik me van de
wereld hoegenaamd niet meer kan afzonderen. No mercy,
de pot op: mee moet ik, met de informatiemaalstroom !
Gelukkig krijg ik dit in deze ideaal ontworpen omgeving
-voorzien van alle nodige & nuttige bureelvoorzieningen-
gemakkelijk voor mekaar met behulp van m'n macbook.
In mijn owners-cabin heerst ondanks het constante gedender,
vanwege de wind- en vaarsnelheid (de hele dag al 15 knopen),
een eindeloze rust, en word ik door niemand gestoord, voor mij
een waar geschenk uit de hemel -eindelijk geen telefoons meer.

Ideaal om me in lectuur te verdiepen, was het niet dat m'n
gedachten steeds weer afdwalen naar die Mevr. Wallenius,
die hier op het ganse interieur haar gouden stempel drukte
om van de kajuiten 'n ruim en acceuillant viersterrenhotel
te maken, vol licht en ruimte en erg functioneel meubilair.
Haar foto met de doordringende blik van een leeuwin
staart je aan, onderaan de trap op weg naar de brug.
Moet ik haar niet een kaartje of een mailtje sturen ?
Of brengen we haar samen in Zweden een bezoek?
Dan kan zij via m'n foto's het leven aan boord
van haar beste schip, de Oberon aanschouwen.
Al over 250 foto's heb ik in 5 dagen -niet gewoon:
als het zo doorgaat zal ik er na 40 d zo'n 1000-tal
hebben waar we misschien iets mee kunnen doen.

tot ziens -of hoors -of mails ! Thanks a lot !

GuSt

geloof het of niet

Zonnig fris weertje/ vlakke zee, om 11 u GMT op 100 mijl vd spaanse kust thv La Coruna.
Iets verder landinwaarts staat zelfs Santiago de Compostella op de zeekaart aangeduid.
Er staat een lichte zijwaartse deining: om het gevoel te onderhouden dat je op een schip zit.
Tot gisteravond hield het barre weer aan met wat schudden of daveren, maar nooit lastig.
"Rock & roll" = wiegen en rollen. Dat langzame wiegen is zalig wanneer je in bed ligt.
Een gyroscoop is er niet, niet nodig: dit schip is 'ytterst stabil'.

Straks prevelen we een gebedje ter ere van Santiago, Sint Jacob dus, van Compostella,
om ons te sparen van allerlei compost- en andere mesthopen van geloof en bijgeloof.
'Trapt niet op de hoop' was één van de vastenmotto's in mijn collegetijd ttv van Mgr. Lamiroy.
De vraag die bij mij altijd terugkeert is, "wat is het verschil tussen geloof en bij geloof".
Prof. Rik Torfs daarover aangesproken na een voordracht van hem in de abdij van Male,
kon me daar wel een goed geformuleerd, echter geen bevredigend antwoord op geven.
Tenslotte gaat het om één en dezelfde ziels-/gemoedsbeweging (emotie) van het kind in ons.
Kinderen geloven trouwens àlles wat je hen vertelt of wijsmaakt. Geen beter gelovigen.

Je kunt er natuurlijk een leer van maken, zoals Keizer Constantijn besliste (4 evangeliën
en daarmee basta) en van de katholieke lering een staatsgodsdienst te maken. Alles wat daar
dan buiten valt kunt ge definiëren als bijgeloof, maar dit raakt dus de essentie niet...

Goede middag en smakelijk, hier gaan ze stipt aan tafel m 12 u, en een half uur later
is iedereen al weg. Ik ben nu wel een snelle eter, maar hier zit ik het langste aan tafel.
Geloof het van me, of niet !

het gouden kalf

Ja, toen Mozes de berg afging, - pardon, afkwam ! - met die fameuze stenen tafelen,
waar kristelijke machtshebbers de goegemeente eeuwenlang mee om de oren sloegen,
ontstak hij in een spaanse koleire, toen hij zag dat z'n volk een gouden kalf aanbad...
Misschien had hij het daarboven ook zo lang niet moeten trekken, bij God-de-vader,
maar, weet ge, Mozes was 'n stotteraar: antwoorden formuleren nam veel tijd in beslag.
Zo toen God de Vader hem vroeg -na veertig (!) jaar ronddolen in de woestijn, "Mozes,
waarwildegijmetuwvolknueigenTlijknaartoe??", was die zodanig in zijn mond geblazen,
dat het er maar met moeite ùitkwam: "Naar ka, ka, ka, kaa, heuheu ! //-waarop GdV hem
onderbrak, "naar Kaänääaan?? Land van melk en honing ??! ! No problem, my friend !!"
Owee, Jahwee -tot overmaat van ramp, Mozes had wel ...California voor!! Maar terzake :

Wat is ons gouden kalf heden ten dage ànders dan die automobiel waar alles voor wijkt...
Ga maar eens nà hoe het ieder van ons in zijn ban houdt: één is al niet meer genoeg...
om ons naar 't werk te voeren, de kinderen naar school te brengen, olijk mee op reis te gaan,
om van dood- & ergernis-zaaiende rallies, & het miljardenverslindende F1 nog maar te zwijgen;
TV-programma's als Top Gear -waar ik zelfs verzot zit op te gapen; tweejaarlijkse bedevaarten
naar 't autosalon, en noem maar op: is er één ding van materiële welstand, na onderdak,
kostwinning en eten, en een beetje warmte, dat ons meer bezighoudt dan dit 'gouden' kalf ?

"Waren onze ogen niet eerder opengegaan als het een lelijk eendje of een domme ezel ware
geweest?" Sorry, aan diergelijke moraliserende toon wil ik me nooit meer bezondigen, zeker niet,
sinds mij deze namiddag het ultieme licht opging, toen ik me te voet in-a-hurry (!) naar downtown
Southampton begaf om een scheermachine te kopen (die ik per abuis overhaast thuis achterliet):
langs de weg 3 zo'n verdiepingen-hoge reuzeparkings zoals we er in Zeebrugge ook 2 hebben,
met alle soorten nieuwe wagens die nog op verscheping wachten, een wereldwijde business:
ik realiseerde mij plots dat het daaraan te danken is dat ik met zo'n comfortabel reuzenschip
de wereld rond kan meevaren... Alleen naar Japan en naar Korea worden er geen vervoerd,
daar vaart het schip léég heen, om er volgestouwd worden met Japanese/Koreaanse wagens.
Over de zevenduizend eenheden, één eenheid zijnde, de Toyota Corona van vroeger.
> 7000 - u leest goed. En niet enkel uit Duitsland, maar op de onwaarschijnlijkste plekken,
zelfs in de States worden BMW's opgeladen, zo werd me vanavond aan tafel uitgelegd.
"Mijn auto, mijn vrijheid." Ecologische voetafdruk, ja, zolang het mijn vrijheid niet raakt ?!

Eigenlijk, het beste boek(je) dat ik verleden jaar in handen had droeg als titel: "Blijf thuis!"
- waarin de bevlogen auteur de stelling verdedigde, dat alle miserie in de wereld ontstaat
door mensen die niet thuisblijven! Zou hij geen punt hebben? Geen files, geen wegdoden,
geen immigratieperikelen meer, en van BHV zou zelfs nooit sprake (!) geweest zijn zeker ?

Om middernacht verlaten we Southampton, later dan voorzien: het steekt niet op een uur.
Vooraleer de lange overvaart naar de States (via de Azoren omwille van het slechte weer)
aan te vatten, mocht de crew nog eens uitgaan om ten laatste om 23 u binnen te zijn.
Leve de automobiel !

onthaasten

geen beter middel om te onthaasten, dan de boot op, en het zeegat uit:
alles gaat en verloopt er werkelijk in ralenti en/of in overdrive. Voorbeeld:
Aangekondigd vertrekuur toen ik inscheepte om halfvier: "20 u of 23 u"!
Het werd 23u, en dan ben je nog maar om 24u buiten de Vandammesluis.
Vandaag kregen we er zelfs ongevraagd nog een uur cadeau bij (GMT).
Tijd zat dus, dus om te bloggen, wat nooit bij me opgekomen zou zijn,
tot Willem -downunder nog wel- het initiatief nam om de blogspot te creëren,
en wel tijdens de overzet van Tasmanië naar Melbourne. Op een boot dus.
QED

Vertrokken

Foto's van het vertrek

laatste loodjes...

WELCOME TO MY WORLD

schitterend werk, Willem !
en alles vlotjes op m'n Macbook dank zij Anton.

If I miss something in my life, it's my sons !
maar als 't er op aankomt, staan ze er: thanks !!

spannende uren: hoe krijg ik alles in m'n koffers..?
nu rap voortmaken!
so long,
GuSt

Binnenkort...

Kan je hier m'n wedervaren volgen, terwijl ik een paar maanden onderweg ben van België naar Australië...