zeebenen

"Of ik al zeebenen heb," vraagt één van m'n volgers op de blog ? 
Geen probleem: zelden word ik zeeziek; 't is ook 'n kwestie van wennen:
als je met 'zeebenen' een soort immuniteit bedoelt, die heb ik !

Zeebenen moet ik altijd al gehad hebben denk ik, en wel vanaf de wieg:
mijn kersverse moeder (34j jong) had àlle tijd toen, om me te wiegen, 
gezien haar carrière als verpleegster bij 't kinderwelzijn (Compernolle)
stopte toen ze trouwde, en ik als eerstgeborene 10md later (op 't eind 
van de oorlog -maart 1944) zowat haar hele universum mocht innemen.
Gewiegd worden, dààr begint het mijn inziens mee.

Wat méér is: vlak voor onze deur op de Schouwburplaats te Brugge 
(waar nu de Standaard Boekhandel is- daar ben ik trouwens geboren) 
kwam 2x/jaar -naast het Delfts gebakkraam- een kermismolen te staan, 
met van die vliegende zitjes aan kettingen slingerend (zie je nu niet meer, 
want niet veilig genoeg zeker?): m'n grootste plezier was dààrin te mogen 
rondzwieren toen ik al wat steviger was -terwijl mijn jongere zussen enkel 
op de autootjes mochten. Ook later toen we in Knokke woonden was de 
leukste uitstap op zondag naar het dennenbos, om ernà wafels bij Siska
te gaan eten, waar ze een speeltuin hadden: daar had je als kind ruimte
om op al wat draaide aan toestellen of bewoog als schommels, je hartje 
op te halen (of ten gepaste tijde, een voet of een arm te breken). 

Waarom ik dit vertel? Je weet dat ik van stellingen houd: dit is er één:
"Gemakkelijk reis-/wagen-/auto- of zeeziek worden, komt vaak voor bij 
mensen die als kind té weinig op de kermis 'gezeten' hebben! " - of die
misschien van kleinsaf nooit eens goed door elkaar geschud werden !
Je kent dat, 'tumeletten' maken ('tumla') en zwieren tot je dronken bent.. 
Mijn psychosomatisch arendsoog is alert voor zo'n dingen. Ik weet wel
dat dit hoofdzakelijk te maken heeft met de 'gevoeligheidsdrempel' van 
het evenwichtsorgaan in het binnenoor gelegen, maar van alle factoren,
is angstige spanning de meest bevorderende. Individuele gevoeligheid 
geeft de doorslag, maar wie niet bang is op 't water, heeft minder kans
om zeeziek te worden. Zo komt het dat alcohol wel de beste remedie is 
tegen zeeziekte: het vermindert angst en spanning en gevoeligheid tzt. 
Een borrel bij de afvaart behoort tot de goede geplogenheden bij zeilers. 

Die plakkertjes achter het oor destijds met Scopolamine (ScopodermR 
van de firma CIBA), waren ook een uitstekende remedie, als je die een 
paar uur tevòòr tenminste aanbracht. Met die plakkers heeft Engeland
destijds in de uiterst woelige zee voor de Falklands de strijd gewonnen! 
Jammer dat die van de markt verdwenen zijn. Het middel was volgens 
huidige moderne standaarden, niet veilig genoeg meer: het veroorzaakt
nevenweringen die de concentratie verminderen, waardoor het risico op
man-over-boord toeneemt, euvel waarvoor de producent aansprakelijk 
zou kunnen gesteld worden... zeker voor de amerikaanse wetgeving !
Constipatie zal wel de reden niet geweest zijn!

Daarentegen ondervind ik wel, zodra terug aan wal op vaste bodem,
gedurende een paar uur, nog wiebelingen, hetgeen men de landziekte 
noemt, echter zonder daar echt ziek van te zijn.

Zeven zeezieke zeemannen, sju sjösjuk sjömän -je verslikt je bijna-
is in het Zweeds, ytterst moeilijk uit te spreken, want elke sj/ch is ànders:
nochtans heb ik de uitdaging aangegaan, dit juist te kunnen uitspreken, 
vòòr ik op 20 maart, voet aan wal zet in Brisbane. Eén vierde zit er al op.