tsunami-alarm

ik dacht dat we iets gingen beleven met dat Tsunami-alarm, gisterenmorgen door de radio op de brug,
waar ik me bevond om de zonsopgang te fotograferen (ik heb al zo'n 1500 foto's voor u), maar neen !
We kruisten à 18 kn in frans (territoraal?) gebied, halfweg tussen les îles Marquises (Gauguin, Brel)
en les îles de la Société (Tahiti). Het was alarmerend en tzt ook mooi dat gebroken engels te horen,
afgewisseld met het ons vertrouwde frans in dezer voege -waar je slechts de helft van verstond
door de fading en het gekraak:

"sécurité, sécurité, message pour tous les navires.." tsunami in de regio: in de Markiezen is een golf
van 2 à 3 meter geregistreerd, en op Tahiti zou de golf nog zo'n 70 cm bedragen", en dat òm de 5 min! Bingo, dacht ik, hier maak ik de shot van m'n leven, camera op kleine driepikkel opgesteld aan 't raam,
naar 't N-W gericht, interval op 30" ingesteld... binnen zo'n 30 min. komt ie eraan, that sun of a bitch!
Rap op weg naar de refter, mijn vrouw getelefoneerd: tsunami op komst, dat we nog leefden en dat de boot nog niet gekapseisd was, omdat de golf er nog moest aankomen, kwestie van ze gerust te stellen!

De derde stuurman Roberto L. een schrandere jonge filippino, die de wacht liep van 04 tot 08, had al uitgerekend dat de golf ons ging bereiken om 07.45. Dit toonde hij de kapitein die om 07.05 u zijn neus
binnenstak,  op de navigatiekaart, waar de koers in potlood nauwkeurig uitgetekend/bijgehouden wordt.
Volgt daarop -bijna in telegramstijl, kort vaag en antwoord, op de vertrouwde gedempte toon, waarna
de kapitein doodgemoedereerd zijn koffietje buiten alleen aan z'n tafel gaat slurpen, ik trok er een foto van ! - zonder verder commentaar, en zonder dat we hem nadien nog te zien kregen. Ook geen public adress, om de mensen te verwittigen. Olof de viking wist nog van niets toen ik hem om 07.28 u aan de refterdeur tegen het lijf liep, en het sensationele nieuws meedeelde.

We zijn niets gewààrgeworden uiteindelijk: een golf van 70 cm, zié je zelfs niet van op zo'n torenhoog schip, terwijl de swelling -de golfslag, zo'n anderhalve meter hoog, al 'niets' lijkt van bovenaf gezien. Teleurgesteld bel ik m'n vrouw op dat het niéts was.. "press your local telephone number, starting with ziérooow-ziérooow, for innernational calls !" -ik heb het tot treurens toe, tientallen keer aanhoord, dat deuntje, alvorens de comunicatie tot stand kwam. Nu, niet geklaagd hoor: is het niet fantastisch dat je
zòmaar midden op de oceaan naar huis kunt bellen, alsof het naar je gebuur is... ongelooflijk ! alleen
wat vertraging ; twintig jaar geleden was 't ànders op zo'n cargo, was je voor weken weg zonder enig
nieuws, en hadden ze 't ràden of het schip al dan niet gezonken was...  in de tsunami !!

Een vriend van me, Seppe, gaf me als goede raad, een spel kaarten mee te nemen. Nee, Sep, niémand die hier van kaarten spreekt, trouwens gedaan met het 'socializing' aan boord: zodra vrij of gedaan met eten, duikt iedereen zijn kajuit in, achter zijn computer...  daarom ook dat het mailverkeer zo duivels traag verliep buiten de werkuren. Het leven op zee is 't er àl mee veranderd, door internet en de communicatiesatellieten. Op het upperdeck troont hier een paraboolantenne van 2,4 m diameter,
bovenop een sokkel van 3 m hoogte, die automatisch de beste satellietverbinding selecteert. (Een
man kan in die bol rechtstaan!) Daarmee liggen alle hoeken van de wereld binnen bereik.

Ze bekijken gewoon de sterren niet meer: de automatische piloot zorgt er voor dat de stuurman-
van-wacht alléén maar hoeft toe te kijken en zijn instrumenten in de gaten te houden: enkel het
toerental van de motor van 25.000 paarden regelt hij wat bij, en als er te felle wind tegenzit, zal
hij de koers iets bijsturen, kinderspel eigenlijk (wel een grote verantwoordelijkheid, terwijl de helft
van de bemanning in zijn beddebak ligt).
Maar van zeilen zelf zou hij niets terecht brengen, zei onze sympatieke Roberto, dat bekende hijzelf.